Van 2008 tot 2013 zat ik aan de redactietafel van het onderwijstijdschrift Egoscoop. Dat tijdschrift had die naam omdat ego de afkorting is voor ervaringsgericht onderwijs: een onderwijsstroming die in 1976 in België ontstond en 1991 voet aan wal kreeg in Nederland toen de eerste ervaringsgerichte basisschool werd opgericht in de Brabantse plaats Boekel.
In 2008 werkte ik als docent op de opleiding tot leraar basisonderwijs. In 2010 maakte ik enkele maanden een uitstapje (terug) naar het basisonderwijs en werkte ik als leerkracht basisonderwijs op een ervaringsgerichte school. Dat laatste bleek geen succes, maar het werken op een ervaringsgerichte school bevestigde dat ik me bij onderwijsconcept thuis voelde. Als onderwijskundige vond en vind ik het het logisch dat de ervaring van de lerende centraal staat, dat leren niet buiten de ervaring om kan en dat leren het meest krachtig, het meest impactvol is wanneer het een ervaring is.
Dat is in mijn ogen ook de kracht van verhalen: ze maken inhoud tot een beleving, een ervaring. Nóg krachtiger wordt het wanneer het een ervaring wordt waarbij alle zintuigen en je hele lijf meedoen. Zo komt een verhaal in het theater nog veel meer tot leven of heb ik al vaker in mijn leven ervaren dat wanneer mijn lijf meedoet in een oefening, beweging of in een bepaalde houding of omstandigheid wordt gebracht, dat emotioneel en mentaal een proces in gang zet of ondersteund. Dit gebeurt evengoed wanneer er meer dan één zintuig wordt betrokken, als een ervaring wordt verrijkt met geur, muziek, aanraking, beweging, beelden of verbeelding of soms zelfs met smaak, komt het tot leven, ráákt het.
Het duurde een poos voordat ik zag dat een rijke ervaring ook en juist in het coachen van vrouwen met AD(H)D heel helpend is. Ik coachte hen lange tijd op een manier die hen cognitief flink aan het werk zetten. Vaak gebeurde er ook op emotioneel vlak iets bij hen en steeds gaven cliënten mij terug dat ik ‘verstand van gevoel’ had. Ik had alleen geen methode, geen tools, geen coachingsstijl waarmee ik hen via ervaring dichterbij hun gevoel te brengen.
Dat had ik niet en heb ik nog steeds niet. Maar…
Mijn nieuwe manier van coachen – die ik ervaringsgericht coachen noem – is in ontwikkeling. Volop in ontwikkeling. Dat is het al sinds ik De ADHDacademie startte en veel meer op mijn eigen manier en in contact met mijn ‘gut feeling’, ging coachen, maar sinds ik een halfjaar geleden de opleiding tot transpersoonlijk therapeut bij het Boswijk Instituut startte, ervaar ik opnieuw een gevoel van thuiskomen bij een ervaringsgericht aanpak.
De opleiding vormt daarmee een springplank om veel meer expliciet en overtuigd een coachingsstijl te hanteren die zowel beter bij mij past, als dat deze aansluit om de behoeften van mijn cliënten. Ervaringsgericht coachen ga ik dan ook meer en meer ontwikkelen en integreren in mijn aanbod en contact met cliënten. Daarnaast zal ik hier in mijn blog en in mijn podcast delen wat ik erover ontdek, hoe ik zie dat het werkt en mogelijk ook niet. Ik weet nu al dat het mijn aanbod gaat verrijken, mijn mogelijkheden tot het helpen van de vrouwen met AD(H)D die een jaartraject bij mij volgen, sterk vergroot.
Ik schrijf bewust: integreren. Ervaringsgericht coachen is namelijk geen vervanging voor de FEM-methode – de methode die ik hanteer. In deze methode staat het leren herkennen en ondersteunen van de acht deelprocessen van waaruit een diepgaand leerproces bestaat centraal. Eén van die deelprocessen – die even bondig als treffend ‘voelen’ heet – kan ondersteund worden met een ervaringsgerichte coachingsstijl. Dat is heel waardevol. En tegelijkertijd kan dit ook op andere manieren én hebben alle andere deelprocessen evengoed aandacht nodig willen de vrouwen met AD(H)D die ik coach een authentiek en integer bestaan creëren- en dat is het doel van het jaartraject.
Therapeut wil ik niet worden. Ik wil niet slechts op één manier mensen helpen in contact te raken en zijn met hun gevoel. Daarvoor ben ik veel te eigengereid, maar ook zie ik dat er niet één manier bestaat om mensen met hun gevoel in contact te brengen. Wat ik wél zie en nu al meeneem uit de opleiding – nu ik halverwege het eerste jaar ben – is dat ervaring in het hier-en-nu heel heel helpend kan zijn. Het is fascinerend hoe het de therapeuten bij het Boswijk Instituut steeds weer lukt om binnen de therapiesessies (waaruit het eerste jaar voornamelijk bestaat) een hele rijke ervaring te creëren bij mijn medestudenten en mij.
Nogmaals: ik ga je hier en in De ADHDacademie-podcast (op Spotify) op de hoogte houden. Maar eerst ga ik nog wat meer ervaring opdoen met ervaringsgericht coachen, want ook ik leer vooral ervaringsgericht.
